Chinatown

Chinatown

   00:49       Unknown

---

Uzun bir süredir memleketim olan Samsun’daydım. İki gün evvel benim dönüşümle birlikte, kapalı olan Ukde Sineması tekrar filmlerle buluştu.
Biraz popüler bir film olabilir günümüz için, ama aynı zamanda da bir klasik “Chinatown”. Filmin yönetmeni Roman Polanski’nin karmaşık cinsel hayatı, maalesef bu filmi yeniden popüler yaptı. Yapmamalıydı, keşke klasik olarak kalsaymış. Hani derler ya; isimler değil, isimlerin yaptığı eylemler eleştiri konusudur, işte ben buna uyacağım ve Roman Polanski’nin kişiliği ile alakalı tek kelime etmeyip, direk görüşlerime geçeceğim.
Çin Mahallesi, bugün izleyip de “böyle bir filmi, biz Türkler, günümüzde dahi yapamayız…” dediğiniz filmlerden. Adamlar yapmış… Bin dokuz yüz yetmiş dört yılında adamların yaptığı filmler, günümüzdeki sinemalarının neden bu denli gelişkin olduğunun en önemli göstergesi. İşte Çin Mahallesi de öyle bir film.
Evvela seni düşündürüyor. Üstelik filmin orijinal senaryosu üç yüz sayfanın üzerindeymiş. Bu demek oluyor ki, işin aslı film çok daha detaylandırılmış bir halde sunulabilirdi… Karman çorman, ama bir derdi olan bir film haline getirilebilirdi. Yine bir derdi var filmin, ama karman çorman değil.
Mesela senaryoda, film Gittes’in (Nicholson) anlatımıyla yürüyormuş. Bu belki işi daha az karmaşık hale getirebilir miydi, bilemiyorum…
Filmin sloganı “forget it, jake, it’s Chinatown” (unut gitsin, jake, burası Çin Mahallesi) Amerikan Film Enstitüsünce, en iyi yetmiş dördüncü slogan seçilmiş.
Faye Dunaway ve Jack Nicholson’un büyük oyunculuklarına dair bir gösterge:
Nicholson’un, Dunaway’i tokatlaması gereken sahne defalarca çekilmiş ve hiç birinde yönetmenin aradığı ortaya çıkmamıştır. Bunun üzerine DunawaY, Nicholson’dan kendisine gerçekten tokat atmasını rica etmiştir. Bunun üzerine Nicholson, Dunaway’e tokatı basmıştır ve filmde izlenen sahne işte budur.
Son bir takdire şayan örnek vererek film üzerine yazımı sonlandırıyorum.
Bilirsiniz genelde insanlar karşı görüşlere ya açık değillerdir, ya da sadece açık olduklarını iddia ederler; çünkü bunun daha doğru olduğunu bilirler. İşte bu filmde asıl aranan davranış biçimine bir örnek var. Filmin senaryosunun yazıldığı dönemde Polanski, kendisine yardım etmesi için bir dostu olan Robert Towne’u da davet ediyor. Robert Towne’un özelliği, her halükarda Polanski’den farklı düşünüyor olması ve ikilinin çok nadir hem fikir olduklarıdır. Polanski, kendi başına da pekâlâ yapabileceği bir işi, tutup kendine sürekli muhalefet bir dostuyla yapıyor ve elbette ki ortaya bu muazzam film çıkıyor.
Bu arada beyler bayanlar; işte en sevdiğim Hollywood aktörü de bu filmle ortaya çıkmış oldu:
“Jack Nicholson”!

Devamını Oku

Shutter Island

Shutter Island

   05:57       Unknown

---

Ukde Sinemasını kurma yolunda en büyük adımlardan birini atarken yanımda olan, biricik arkadaşım Tuna’nın önerisiydi Shutter Island. Pizzalar bitip, çaylar yudumlanmaya başlanınca film de kendini bıraktı kollarımıza.
Tuna daha evvelden izlemişti filmi, ben ve Buğra ise ilk kez izleyecektik. Son dönem Martin Scorsese filmlerinin beşinin dördünde vardır Leonardo Di Caprio ve bu ikili yan yana geldiklerinde genelde hep iyi filmler yaparlar. Bu sefer de durum öyle olacak diye bekledim ama boşa beklemişim.
Shutter Island, eğer son dönem Hollywood filmlerine biraz da olsa aşinaysanız, sonunu henüz ilk dakikadan tahmin edebileceğiniz bir film. Keza öyle de oldu. Aklımdaki sonu “bence…” diye başlayıp söyleyince, Tuna olabildiğince kötü bir oyunculuk sergiledi: “ben bilmem vallaha…”. Ne zaman bir tahminde bulunsanız ve karşınızdaki size “ben bilmem vallaha” dese, bilin ki biliyordur ve tahmininiz doğru çıkacaktır.
Bunun dışında teknolojiye bir hayli işin içine sokması açısından Scorsese yenilikçiydi. Bu filme dair sevdiğim bir özellikti, her ne kadar sinemada ileri teknolojiden nefret etsem de… Misal; felsefesi açısından Matrix on numara bir filmdi, fakat hiç hoşuma gitmemişti.
Filmdeki sahnelerin güzelliği, çok kötü bir ortamın bile imrendirici bir çekimle nazikleştirilmesi oldukça hoşuma gitti.
Oyunculuklar hakkında zaten bana söz söylemek düşmez… Di Caprio ve Ben Kingsley… Sir Ben Kingsley, pardon.
Bir tek belki Marc Rufallo sırıtmıştı denebilir. Uyumsuzdu kadroya ve projenin ağırlığına. Hiçbir oyuncu bir rolün adamı olarak bilinmek istemez. Robert De Niro gibi bir mafya babası olup, bir başarısız film yapımcısı olmak her oyuncunun hayalidir. Ama bunun da altından kalkabilmek gerek. De Niro birçok tipte karşımıza çıkıyor, ama o De Niro, öyle bir fark var. İşte belki de bu sebepten Rufallo’yu pek tatmin edici bulmadım.
Duyduğuma göre Rufallo’nun rolü için Robert Downey Jr. da Scorsese tarafından düşünülmüş. Doğru mudur bilmem ama, sanki daha uygun olabilirdi… Gerçi Downey Jr. Bugünlerde başrollerle mücadele etmekte ama yine de uygun olurdu diye düşünüyorum…

Devamını Oku

Gangs of New York-Daniel Day-Lewis

Gangs of New York-Daniel Day-Lewis

   10:11       Unknown

---

Ukde Sinema’sından, şöyle bir baktığım vakit geçmişe, şimdiye kadar henüz yalnızca “onlarca” film geçmiştir. Bu filmlerin arasında en sevdiğim yönetmenlerden birinin elinden çıkma bir film de bulunmakta; Kötü Eğitim-Almodovar. Aynı şekilde bu filmlerin arasında en sevdiğim erkek oyuncular sıralamasında (Hollywood göz önüne alındığı vakit) ikinci sırada olan bir aktörün filmi de bulunuyor; Robert De Niro-Awakenings… Fakat De Niro’yu böyle görmemin tek sebebi; ücüncü en beğendiğim erkek oyuncuya göre çok daha fazla film yapmış olması, ona biraz özenmem (Stella Adler’dan ders alma şerefine nail olmuş aktörler arasında olması sebebiyle) ve yaşına, biraz da olsa özel hayatını saklayabilemesine saygı duymamdan ötürü. Yoksa dün gece izlediğim filmin baş rol oyuncusu, asıl iki numaram…
Öyle bir aktör düşünün ki; çok tutan bir filminden sonra hayali olan ağaç işlemecili mesleğini icra etmek üzere İtalya’ya yerleşmiş ve kısa bir süre sonra ayakkabı tamirciliğine başlamıştır.
Öyle bir aktör düşünün ki; koskoca Martin Scorsese’ye; ki kendisi Taxi Driver, New York-New York, Raging Bull, Goodfellas, Casino… gibi filmlerin yönetmenidir, İtalya’daki evinin kapısına adeta kamp kurdurtmuş ve hiçbir şekilde filminde başrol oynamayacağı yönünde kesin sözler söylemiştir…
Öyle bir aktör düşünün ki; koskoca Gangs of New York filmi için “İtalya’ya set kurun, oynarım” demiş ve Scorsese’ye İtalya’da film seti kurdurtmuştur.
Öyle bir aktör düşünün ki; Lord of the Rings’teki Aragorn rolünü elinin tersiyle itivermiştir.
Öyle bir aktör düşünün ki; kendisine rol teklif eden yönetmenlerle arasını bozmuştur, hatta sırf bu sebepten Scorsese arası bozulmasın diye ilk Leo Di Caprio’yla filmi için anlaşmış ardından kendisini İtalya’ya, bahsi geçen oyuncunun ayağına onu ikna etmesi için yollamıştır.
Öyle bir aktör düşünün ki; My Left Foot adlı filmde sakatı oynamakla görevlendirildiğinden ötürü aylarca tekerlekli sandalyeden kalkmamış ve ayağıyla resim çizmeyi öğrenmiştir.
Öyle bir aktör düşünün ki; 19 yılda 9 film, bunlardan 4 tanesiyle Oscar adaylığı yaşamıştır, iki tanesini de eve götürmüştür.
Öyle bir aktör düşünün ki; İngiltere’de tiyatro sahnesinde Hamlet’i oynarken bir anda kanserden kaybettiği babasının aklına gelmesi sonucu sahneyi terk etmiş ve bir daha da asla tiyatro sahnesine dönmemiştir.
Öyle bir aktör düşünün ki; adı: Daniel Day-Lewis’tir…
Bu filmle ilgili tüm yorumlar oradan buradan, imdb’den okunur. Beni ilgilendiren kısmı Daniel Day-Lewis. En beğendiğim üçüncü aktör…

Devamını Oku

La Mala Educación-Kötü Eğitim

La Mala Educación-Kötü Eğitim

   11:01       Unknown

---

Geçen hafta çarşamba günü, yakın arkadaşım Cihat'la birlikte Ukde Sineması'nda bir Almodovar filmi izledik; La Mala Educación-Kötü Eğitim. Küçükken birbirlerine aşık olmuş iki gencin yıllar sonra, sinema sayesinde yollarının kesişmesini anlatıyor film. Katolik, Din Eğitimi veren bir okulda başlayan bu ilişki, ilk adımlarını çocuklardan birine aşık olan baş rahip yüzünden atamıyor. Film, işte buradan başlayarak çok ilginç yerlere sürüklüyor izleyiciyi.
Her zaman olduğu gibi, homoseksüeliteyi ön plana çıkararak, Franco’nun 36 yıllık diktatörlüğünün İspanyollar üzerinde bıraktığı derin etkileri inceliyor Almodovar. Dönem sinemacısı olduğunu söylemek güç; ama konservatif, değişmekten yana olmayan yanları yok değil. Mesela sinemasını hiç İspanya dışına çıkartmamış Almodovar, keza bir çok teklif almasına rağman, Hollywood’tan. “İspanya” diyor, “İspanya olmasa sinemamı yapamam”...
Bu filmde de bu tutuculuğunu koruyor ve yine tıpkı bir örgü gibi örüyor filmini.
Almodovar filmi çok hafif başlar ve bir anda dallanıp budaklanır. A olur b,c,d,e,f,g... ardından tüm bu harflar çözümlenir ve tekrar ortaya tek bir cevap çıkar: A... Hep böyle olmuştur Almodovar sineması.O yüzden “aa Penelope Cruz var, haydi izleyelim” denip işin içinden çıkılmaz. Almodovar filmlerini açık zihinle izlemek, her karakteri oldukça iyi tahlil etmek, beyne kazımak ve diğer karakterlerle ilişkilendirmek gerekir. Her sahnenin ne demek istediğini anlmazsak, bir diğer sahnenin de aslında aynı sahneye bağlandığını anlayamaz, kısa bir süre sonra da filmden koparız. İşte bu yüzden Almodovar filmlerini ikinci izleyişinizde çok daha sağlam oturur her şey kafanıza. Bir çok sefer şöyle bile dersinin; “aaa, ben hiç böyle bir şey hatırlamıyorum bu filmde...”. İşte bu karman çormanlıktandır.
Müzik için de iki kelam etmek gerekir sanırım. İspanya’da çıkan bir albüm: “b.s.o Almodovar”, içinde her filminden bir iki ana şarkı var. Edinebilen edinsin, çünkü Almodovar da tıpkı Tarantino gibi filmlerine en uygun şarkıları seçmeyi pek iyi beceriyor. Tacones Lejanos-1991 filminde Miguel Bosé’ye söylettiği iki muhteşem şarkı “Piensa en mi” ve “un ano de amor” gibi bu filmde de “quizas,quizas,quizas” şarkısını Gael Garcia Bernal’e söyletiyor.
Almodovar’ın bir diğer güzel yönü de işte bu; filminin içine şarkıyı muhteşem entegre etmesi.
Başrol oyuncuları için de bir parantez açmak gerekirse; Fele Martinez, benim Los Amantes del Circulo Polar filminden tanıdığım bir aktör. “Gerçekten homoseksüel mi acaba?” diye sordurtuyor filmde. O kadar iyi bir oyunculuk örneği.
Gael Garcia Bernal ise, zaten çocukluğundan beri kamera önünde olan. El Rey, Babel, Diarios de Motocicleta... gibi başyapıtlarda rol almış ve bu filmdeki rolü de kapabilmek için baya bir çaba harcamış.
Öyle ki Almodovar ona karşı oldukça net olmuş; “bu rolü istiyorsan, Barbara Stanwyck filmleri izle, Alain Delon-Plein Soleil filmine kapıl, Flamenco dersleri al ve tam bir İspanyol aksanı edin! Yoksa rolü unut!”… Gael Garcia Bernal rollerinde (ki üç ayrı kişiyi canlandırmakta) gayet başarılı.
Baştan aşağıya izlenecek bir film.

Devamını Oku

Maradona by Kusturica

Maradona by Kusturica

   19:08       Unknown

---

İnanılmaz derecede duygusal bir anımda izledim Kusturica’nın Maradona’sını… Arjantin 2010 Dünya Kupası’nda Almanya’ya 4-0 yenilmiş, Arjantin Milli Takımının başında efsanevi futbolcu Diego Armando Maradona…
Arjantin, Buenos Aires’te, alışveriş yapmak üzere girdiğim bir giyim dükkânında beyaz bir bluz görmüştüm, üzerinde de: “Arjantin’e gittim, Tanrı’yı gördüm” yazıyordu.
İlk etapta oldukça cesur bulmuştum bu yaklaşımı. Gurbetçi olduğunuz ülkedeki her şeyi kendi ülkenizdekiyle karşılaştırırsınız, bu böyledir… Bir süre sonra olaylara daha radikal bakmış, o bluzla gurur duymuştum.
Tıpkı bugün onuruyla yenilen Arjantin ile gurur duyduğum gibi.
Yanımda Cansu vardı. Benim Arjantin’den kader arkadaşım. Maç bitince aynı hüzne kapılıverdik ve Maradona’yı üzgün görmek bizi çok etkiledi. Bu konuyla ilgili ona “hey, bende harika bir Maradona belgeseli var, hem de Kusturica’nın, izlemek ister misin?” diye sordum ve o da “olur” dedi.
Birçok sahnesinde gözlerimiz doldu belgeselin ve çok önemli bir şey anladık; Maradona sadece bir futbolcu değil, o bir devrimci. Boyun eğmeyen bir muhalefet kendisi…
İzlediğim en iyi sporcu belgesellerinden. Vakit bulursanız ve bu tatlı modern kültür ekolünü biraz daha yakından tanımak isterseniz bu belgesel tam sizlik… Yalnız dikkat edin, Maradona’nın, sandığımız sığlığında boğulmayın.

Devamını Oku

Doubt

Doubt

   18:58       Unknown

---

A woman was gossiping with her friend about a man whom they hardly knew - I know none of you have ever done this. That night, she had a dream: a great hand appeared over her and pointed down on her. She was immediately seized with an overwhelming sense of guilt. The next day she went to confession. She got the old parish priest, Father O' Rourke, and she told him the whole thing. 'Is gossiping a sin?' she asked the old man. 'Was that God All Mighty's hand pointing down at me? Should I ask for your absolution? Father, have I done something wrong?' 'Yes,' Father O' Rourke answered her. 'Yes, you ignorant, badly-brought-up female. You have blamed false witness on your neighbor. You played fast and loose with his reputation, and you should be heartily ashamed.' So, the woman said she was sorry, and asked for forgiveness. 'Not so fast,' says O' Rourke. 'I want you to go home, take a pillow upon your roof, cut it open with a knife, and return here to me.' So, the woman went home: took a pillow off her bed, a knife from the drawer, went up the fire escape to her roof, and stabbed the pillow. Then she went back to the old parish priest as instructed. 'Did you cut the pillow with a knife?' he says. 'Yes, Father.' 'And what were the results?' 'Feathers,' she said. 'Feathers?' he repeated. 'Feathers; everywhere, Father.' 'Now I want you to go back and gather up every last feather that flew out onto the wind,' 'Well,' she said, 'it can't be done. I don't know where they went. The wind took them all over.' 'And that,' said Father O' Rourke, 'is gossip!'
Hayatımda dinlediğim en iyi repliklerden biriydi dün gece izlediğim Doubt filmindeki replik. Bu sebepten ötürü, yazıma o muhteşem replikle başlıyorum.
Geçen gün “Awakenings” filmiyle alakalı yazdıklarımda şöyle bir cümle var; “Robert de Niro, Robin Williams başrollerde, daha ne denebilir ki?” Şimdi Doubt filmiyle alakalı da benzer bir cümle yazacağım; “Meryl Streep, Philip Seymour Hoffman başrollerde, daha ne denebilir ki?”
Bu iki sanatçı birçok günümüz aktör, aktrisinin önünü açmış sanatçılardır. Doubt filminde de, küçücuk bir şüphenin nelere yol açabileceğini; şüphe’nin tanımını; nelerden şüphelenebileceğini bu iki muhteşem sanatçıdan dinliyoruz.
Mississippi Burning-1988 filmine göz kırpan, oyuncukları ve muhteşem senaryosuyla son derece ön plana çıkan bir film. Oscar’ı evine Sean Penn Milk’teki performansıyla götürmüş. İzlediğim, tekrardan izlemeyi düşündüğüm bir film. Kısaca, hakkıdır Oscar. O yüzden Hoffman için denebilecek tek şey, Dog Day Afternoon filmiyle Oscar adayı olmuş ama kuvvetli bir rakiple çekiştiği için kazanamamış (Jack Nicholson-One Flew Over the Cuckoo’s Nest-1975 ile çekişmiş kaybetmiştir) Al Pacino için söylediğim şeyin aynısı; şanssızlık…

Devamını Oku

Yaşamın Kıyısında

Yaşamın Kıyısında

   17:26       Unknown

---

Sinemaya dair en sevdiğim şeylerden biri, bir film izleyip, o filmin değindiği noktadan yola çıkarak, sosyolojik bir tartışma içine dalmaktır. Üç gün evvel, Ukde Sineması’nda izlediğim ilk Türk filmi, işte bu hoşuma giden “tartışma”nın alevini körükledi.
Film; Fatih Akın’ın Yaşamın Kıyısında adlı başyapıtıydı. Tokat gibi gelen filmler vardır ya; misal Nuri Bilge CEYLAN’ın 3 Maymun’u, işte öyle bir filmdi Yaşamın Kıyısında. Karman çorman hayatlardan; dallanıp budaklanmış, iç içe geçmiş hayatlardan enfes bir film çıkmış ortaya. Bu filmi ben yapamam, Sinan da yapamaz, peki kim yapar; ancak yaşayan yapar, iki arada bir derede kalmış, iki kültürü ezbere bilen yapar. Fatih Akın yapar.
Trabzon’dan yıllar evvel kalkıp Almanya’ya gitmiş, yerleşmiş, oğlunu orada büyütmüş, at yarışına meraklı bir babayı oynuyor Tuncel Kurtiz. Büyük oyuncu, elbette ki kusursuz bir saygım var ona karşı, ama bir Trabzon’lu bu kadar çok “da” der mi bilemiyorum doğrusu…
Oğlu Almanya’da bir üniversitede profesör, Tuncel Kurtiz’in… Babasından çok farklı, uzak yapısına, ama ilginç bir biçimde Türklükten kopmamış… Zor bir rol, altından iyi kalkmış Baki Davrak.
Rolleri merak eden filmi izler ya da girer internetten bakar. Benim yazım ancak film izlendikten sonra anlam kazanır.
Lotte –Nurgül Yeşilçay’ın filmdeki büyük lezbiyen aşkı, Genç Werther’in Acıları’ndaki Lotte’yle bir çağrışım yapılmaya çalışıldığını düşünmedim değil, nedenini izleyen anlar- ile Nurgül Yeşilçay arasındaki o yakınlık; tipik “soğuk alman kadını” rolünü başarıyla canlandıran annesine rağmen yakınlık, bir Alman kızının Almanlık özelliklerini yumuşatması, aynı şekilde de Nurgül Yeşilçay’ın kendi görüşlerinden taviz vererek kurdukları yakınlık, çok manidar, adeta mesaj verir gibi.
Neden Lotte “ideal” hayatı ile Tuncel Kurtiz’in acınası hayatı arasında bir fark var?
“E normal tabii, Tuncen Kurtiz, Almanya’da yaşayan bir Türk. Eğitimden kaçan, aksanından vazgeçmeyen, yabani bir Türk… Cahil, ne anlar o!” demek çok kolay. Gel gör ki; bence durum bu değil.
Sen eğer kötü durumdayken, işsizlikten kırılan bir ülkeye istihdam garantisi verirsen, yıllar sonra: “biz Türkiye’den işçi istedik, onlar bize insan yolladılar!” deme lüksüne sahip değilsin. Ne kadar sosyal devletsin? Ne kadar imkân verdin oradaki Türklere? Eğitim, ötekileştirmeme, ırkçılık… Hepsi olmadı mı? Eğitimsiz bıraktın ki tepene çıkamasın. “Geçici” muamelesi yaptığınız o Türk’lerin, eğitimsizliklerinden, anormal şeyler yapması doğaldır. Bunlardan dolayı onları ötekileştirmek de zavallılıktır.
Bu film işte bunu çok güzel anlatıyor. Bu dakikadan sonra olmuşla ölmüşe nasıl çare olmazsa, yapmak gereken Lotte ile Ayten’in yaptıklarını yapmaktır. Gözleri yumup, biraz taviz vermek lazım…
İnanılmaz oyunculuklar, sürükleyici bir senaryo, göz dolduran sahneler…
Söylemeden geçemem, bir Karadenizli olarak; müzikler de, doğal olarak muhteşemdi…

Devamını Oku

Mystic River

Mystic River

   17:19       Unknown

---

Sinemanın en sevdiğim yönlerinden biri; “Fellini’nin yönetmenliğini beğenmiyorum!” gibi iddialı bir söz söylediğinizde, kimsenin size “sen nereden bilirsin, yaşın tutmaz bir kere!” tarzı bir çıkışta bulunmasına fırsat vermemesi. Gelişen teknoloji sayesinde “le voyage dans la lune-1902” filmini bile izleyip yorum yapabilirsiniz. Sinemada yaştan çok ilgi, bitmeyen bir merak ve çeşitlilik ön plana çıkar, yaş değil… Nitekim eminim ki ben dedelerimden çok daha fazla Bergman filmi izlemişimdir. Yaşım tutmuyor diye yorum yapamayacağım konulardan değil, aksine, kimi büyüklerimin dönüp beni oldukça ciddi bir biçimde dinlediği bir konudur, konuştuğumda, sinema.
Bu bakış açısından yola çıkarak, dört defa Akademi Ödülü kazanmış ve bu ödüllerin hepsini yönetmen olarak almış Clint Eastwood’un ne oyuncu, ne de yönetmen olarak beş para etmediği kanısındayım. Hep aynı bakış –en sevdiğim filmlerden olan The Bridges of Madison County-1995’de dahi-, hep benzer mimikler ve dolayısıyla sıradan bir oyunculuk. Yönetmenliğe gelince daha elle tutulur örnekler vereceğim taa ki Ukde Sineması’ndan bir başka Eastwood filmi geçene dek…
Takriben iki hafta evvel izlediğim ve Blog’uma yazmayı unuttuğum bir film; Mystic River-2003. Eastwood filmi olduğunu biliyordum. Bunu bilerek izledim. Önyargılarım vardı çünkü başka Eastwood filmleri de izlemiştim… “Her önyargıyı kıracağız diye bir şey yok, ama denemekten de zarar gelmez” bakış açısıyla incelediğimde filmi, gördüm ki: Akademi Ödülleri Jürisi tamamen sinema dışında bir takım gerçekleri göz önünde bulunduruyorlar, ödül sahibini belirlerken.
Sıradan bir çekim, aynı tip kamera kullanışı, muhteşem bir senaryoyu tam anlamıyla coşturabilecekken, son anda bir Sean Penn sevişme sahnesinde hafif bir uyanış ve ilginç bir perspektif katış dışında hiçbir şey yok… Bomboş. Sokaktaki Sinan Efendiye de verselerdi senaryoyu, büyük ihtimalle Eastwood versiyonundan başka bir yere gidemezdi film. O denli boş yani.
Üstelik 2003 senesine döndüğümüz vakit –Clint Eastwood’un Mystic River’la aday olduğu fakat çok şükür ki alamadığı Akademi Ödülü senesi- 23 Grams gibi bir yönetmenlik harikası filmin de piyasada olduğunu ve bir, iki adaylık dışında tamamen görmezden gelindiğini görüyoruz… Utanç, elbette.
Fazla Eastwood üzerine varmadan babamla baş başa izlediğim bu filmde muhteşem iki oyunculuk ve “izlettiren” bir senaryo olduğunu söyleyebilirim. Sean Penn zaten alıştığımız aktör. Metot Oyunculuk nedir, gayet iyi gösteriyor. Özel hayatında “bildiğimiz kadarıyla” pek bir dağınık olan bu adamın, filmlerde bu denli disiplinli bir çalışma çıkarması da genç aktörlere nasihat gibi…
Filmin ikinci sürprizi ise Tim Robbins, hani şu The Shawshank Redemption-1994’ten tanıdığımız yetenekli adam. Bu film de yine muhteşem bir performans… İzleyince daha iyi görülüyor; bu adam işini biliyor. O şüpheli tavırları, emniyetsiz hayatı, gizli kompleksleri… tam anlamıyla beyaz perdeye yansıtabiliyor.
İyi bir filmdi, ama Akademi Ödüllerine kendini, yönetmeniyle temsil ettirmemeliydi. Tim Robbins gibi muhteşem bir aktör sahada iken hem de…

Devamını Oku